Ik las onlangs een artikel over hoe millennials (Generatie Y = geboren in de jaren '80 en '90) anders met het ouderschap en opvoeding omgingen... Met veel meer druk en verantwoordelijkheden.
Ontzettend herkenbaar als late-jaren-tachtig-kind natuurlijk, maar het viel me ook op hoe hard we die transitie doormaken in hondenland. Heb jij die ook al gevoeld?
Psychologe Kirsten Bilderbeek: ,,Er is een transitie gaande. Onze ouders keken meer gedragsmatig naar de opvoeding. Het was een systeem van straffen en belonen, het geven van time outs als het niet luistert. Millennialouders daarentegen kijken vaker naar wat achter het gedrag zit en gaan op zoek naar de emotionele behoefte die daarbij hoort."
We weten nu eenmaal inmiddels veel meer dan vroeger, er is meer onderzoek gedaan naar het welzijn van kind en hond - die jonge dieren die 40 jaar terug als 'emotieloze wezens zonder pijngevoel' omschreven werden. Die kennis brengt een extra druk mee. Die voel ik zelf toch ook best binnenkomen. Als vijftienjarige puber vond ik het redelijk normaal dat een hond gecorrigeerd werd met de slipketting, hoewel ik het niet fijn vond om te doen, was het wel wat 'hoorde'!
Nu is zelfs wetenschappelijk bewezen dat de ervaringen die een jonge hond opdoet, impact heeft op hoe hij zich later tot volwassen hond ontwikkelt. Maar... Het gaat dan vooral over het hebben of ontbreken van een basisgevoel van veiligheid in die eerste levensfase die een impact hebben op de verdere ontwikkeling.
De extra druk kan nét het tegenoverstelde teweeg brengen, namelijk dat je de hele tijd gestresseerd rondloopt omdat 'jouw hond nog niet kan wat hij zou moeten kunnen', 'hij niet was wat je ervan verwacht had', 'je de ene workshop na de andere workshop volgt', 'je meerdere coaches in de hand neemt',... Because you don't want to f*ck it up! Die druk weerhoud jou om vaker te genieten van elkaar, je bent écht goed genoeg als hondenouder.
Je doet wat je kan met de middelen, kennis en vaardigheden die je NU hebt en dat is prima zo!
Je groeit samen én dat vind ik dan net weer zo mooi aan onze generatie... We durven fouten maken, ze toegeven en eruit leren i.p.v. hardnekkig te blijven vasthouden aan oude opvoedingsconcepten die de ontwikkeling van ons, als samenlevende mensen en dieren, blokkeert.
Wanneer voelt je hond zich dan veilig?
Je kan veiligheid zien als iets heel tastbaar, een veilig huis om te wonen dat jouw hond beschermt tegen de natuurelementen en waar jouw hond zijn eigen plek krijgt waar hij niets hoeft toe te laten. Een gezin waarin geen gevaar dreigt met fysiek lijden tot gevolg.
Veiligheid bestaat ook vanuit de perceptie van de hond, zo kan het lijken dat jij jouw hond veilig houdt door hem aan te lijnen maar jouw hond dat eigenlijk percipieert 'als onveilig' omdat hij niet kan vluchten wanneer hij zich daartoe genoodzaakt voelt. Hetzelfde geldt voor bv. een omheinde tuin die houdt jouw hond veilig houdt voor het verkeer in de straat maar bij veel passage als een onveilige plek ervaren wordt door jouw hond.
Veiligheid gaat ook over emotionele veiligheid. Op het moment dat een hond zich niet veilig (in jouw aanwezigheid) of geliefd voelt door jou, zal hij zich minder snel optimaal ontwikkelen en de wereld ontdekken. Daarom kan het van belang zijn dat je de emoties van je hond serieus neemt en emotionele uitbarstingen ook met begrip kan ondersteunen (in de mate van het mogelijke). Hun emoties bij JOU mogen tonen zonder daarvoor afgestraft te worden, dát is veiligheid.
Hierbij mag je best je eigen grenzen en limieten hebben - ik ondersteun daarom ouders van puberhonden om met die grenzen om te gaan. Een manier waarop we dat bekomen, is het stellen van congruent gedrag. Duidelijkheid en voorspelbaarheid (van jouw kant) zijn een grote factor in het bevorderen van het veiligheidsgevoel bij jouw hond.
Comments